‘Ik wilde zwanger worden, maar bleek borstkanker te hebben’

Lees meer over de Roze Olifant "voor borstkankerbehandelaren"

Het is tien jaar geleden, maar Patricia kan erover vertellen alsof het gisteren was. Veel details zijn voorgoed op haar netvlies gebrand.
 

‘Tijdens basketballen verschoof de knobbel opeens'

De Haarlemse lag in bed met haar hand op haar rechterborst, toen ze opeens een knobbel voelde. Ze schrok enorm, maar haar huisarts opperde om af te wachten tot na haar naderende ongesteldheid. ’’Het gekke was dat ik tijdens een basketbal een elleboog in mijn borst kreeg en de knobbel opeens verschoof. Alsof hij in een kapsel zat.’’

De knobbel bleef. Toch ging Patricia optimistisch naar het ziekenhuis voor een mammografie en een punctie. ‘’Ik moest blijven om de uitslag van de punctie af te wachten. Dat duurde en duurde maar. Toen begon ik hem echt te knijpen.’’

Patricia heeft nooit de angst gehad dat ze dood zou gaan.’’ Waar ik wel heel erg mee bezig was, was de vraag of ik nog zwanger zou kunnen worden. Ik was net gestopt met de pil.’’ Voordat ze startte met haar chemo, bezocht ze met haar toenmalige partner verschillende fertiliteitsklinieken om te kijken of ze een versneld ivf-traject kon doen, met eitjes die ingevroren werden. ’’Omdat het risico bestond dat mijn eierstokken aangetast zouden worden.’’

Maar haar vriend krabbelde terug. ’’Mijn wereld stortte echt in. Ik ben nog wel bij het VUmc geweest met de vraag of ik eicellen kon laten invriezen. Maar dat kon volgens hen alleen in het buitenland en kostte veel geld, dus moest ik het laten rusten.’’

Patricia’s moeder kwam over uit Zwitserland - waar ze zelf ook opgroeide - om voor haar dochter te zorgen tijdens de maanden dat ze chemo kreeg. ’’Na de eerste behandeling dacht ik nog ‘wanneer ga ik me rot voelen’ en na een week voelde ik me wel weer oké. Maar na de tweede keer lag ik wekenlang haast alleen maar in bed. Ik voelde me een zombie en zag er volgens mij zo ook uit…gelig, mager en kaal…’’ Ondertussen verslechterde de relatie met haar partner. ’’Na mijn eerste chemokuur wilde hij niet meer blijven slapen. Hij deed steeds vager en kwam met rare verhalen. Achteraf gezien denk ik dat hij vreemdging.’’

Mentaal helemaal kapot

Ze besloot de relatie, vlak nadat hij voor de zoveelste keer afhaakte om mee te gaan naar het ziekenhuis, te verbreken. Patricia zou starten met het programma 'Herstel en Balans' voor mensen die kanker hadden, om hun leven weer op te pikken. Maar ze belandde eerst bij een psycholoog. ’’Voordat ik er aan toe was om kanker een plekje te geven, moest ik het verlies van mijn relatie verwerken. Ik was mentaal kapot.’’ Het duurde ruim een jaar voordat ze weer helemaal opkrabbelde, vertelt ze terwijl ze denkbeeldige kruimels van de keukentafel veegt.
 

‘Ik heb mijn ex een brief geschreven’

’’De therapie hielp. Op aanraden van mijn psycholoog heb ik mijn ex een brief geschreven. Dat deed me enorm goed. Net zoals dat mijn zus voor een half jaar in Haarlem kwam wonen. Met haar ging ik veel uit, dansen en naar concerten. Ook begon ik weer met sporten: hardlopen en salsadansen.’’ Omdat ze op dat moment geen baan had, hoefde ze niet te re-integreren. ’’Als ik moe was, kon ik overdag gewoon liggen.’’

Hierna genoot Patricia een tijdlang met volle teugen van het vrijgezellenleven. ’’Ook met de mannen waarmee ik daarna naar bed ging, voelde het goed. Ik zocht bevestiging, wilde het gevoel hebben dat ik meetelde. Voor niemand was mijn borstkanker een probleem.’’ Ondertussen stond haar kinderwens noodgedwongen in de ijskast, vertelt ze. ’’Na de chemo kreeg ik hormoonbehandeling. Daardoor belandde ik tijdelijk in de overgang. Vreselijk was dat, met opvliegers en zweet dat op de gekste momenten langs mijn voorhoofd liep.’’
 

Halleluja gevoel

Na anderhalf jaar kreeg ze van een fertiliteitsarts in het Antonie van Leeuwenhoekziekenhuis te horen, dat ze wat haar betreft mocht stoppen met de hormoonbehandeling zodat ze kon proberen om zwanger te worden. ’’Ik had op dat moment écht een halleluja gevoel….ik was zo ontzettend blij.’’ Daarmee was ze er nog niet. Na het stoppen met de hormoontherapie duurde het ruim een half jaar voordat ze weer ongesteld werd. ’’Ik had in de tussentijd een goede vriend gevonden die donor wilde worden. Maar toen het heel concreet werd, wilde hij niet meer.’’

Uiteindelijk kwam toch alles goed. Op de hoek van de keukentafel staat een beker met een dino erin die in water moet uitgroeien tot ‘T-rexachtige proporties’. ’’Van mijn zoontje. Hij werd pas vijf en kreeg dat op zijn kinderfeestje,’’ vertelt Patricia met fonkelingen in haar ogen.

Ze laat foto’s zien van een ondeugend kijkende, breed lachende kleuter. ’’Mijn grootste droom die toch nog is uitgekomen.’’ In het voorjaar van 2012 ontmoette Patricia haar huidige vriend. Een paar maanden later woonde ze samen en weer een paar maanden later bleek ze zwanger. ’’Het is écht zo’n fantastisch mooi jongetje.’’

Nu speelt borstkanker nauwelijks nog een rol in haar leven. ’’Af en toe denk ik na over een borstreconstructie. Verder sta ik er buiten de jaarlijkse controle weinig bij stil. Mijn leven zit in de lift. Ik heb een leuke vriend - die kok is en heerlijk kookt - een prachtige zoon en mijn eigen stoelmassagebedrijf Symflowny.nl. Ik had nooit kunnen bedenken dat mijn leven er zo uit zou zien.’’