‘Ik had de behoefte om weer Kim te zijn’

Lees meer over de Roze Olifant "voor borstkankerbehandelaren"

Kim is ambassadeur van het Nationaal AYA Jong & Kanker-zorgnetwerk, een kennis- en zorgnetwerk om overleving en kwaliteit van leven van jongvolwassen met kanker te verbeteren. Ook is ze een van de sprekers van het Roze Olifantsymposium voor oncologieverpleegkundigen over borstkanker, seksualiteit en intimiteit.

Je kunt verder gaan met het lezen van dit verhaal of de film bekijken die we over Kim gemaakt hebben via deze link.

Alles ging Kim voor de wind. Maar op een dag kwam alles op zijn kop te staan. ’’Ik had een jong gezin en een fantastische nieuwe baan, met allerlei vooruitzichten.’’ 

Ze kreeg te horen dat ze borstkanker had, met uitzaaiingen in de lymfeklieren. In één keer stond ze voor haar gevoel niet meer middenin het leven, maar aan de zijlijn te kijken hoe het leven van haar familie en vrienden gewoon doorging en dat van haar stilstond. ’’Ik voelde me zo machteloos.’’ 
 

Kim startte met een intensief behandeltraject. Ze onderging chemotherapie, bestraling en een dubbele borstamputatie en daarna een reconstructie van haar borsten. 

’’Toen alle behandelingen klaar waren, had ik het gevoel van ‘ik wil dat toch graag wel weer oppakken’. Ondanks dat je door de hormoonkuur de behoefte niet meer voelt, had ik psychisch wel die behoefte om samen te zijn met mijn man en gewoon aangeraakt te worden. En om weer Kim te zijn.’’
 

Een ontdekkingsreis

Maar hoe graag Kim het ook wil, in de praktijk blijkt het lastig om haar seksleven weer op te pakken. ‘’Mijn borsten zijn weggehaald en ik heb er totaal geen gevoel meer in. En dat was bij de intimiteit toch een heel belangrijk onderdeel. Dus je zelfvertrouwen loopt een deuk op. Je voelt je niet meer aantrekkelijk. Dat is natuurlijk ook belangrijk als je intiem gaat zijn.’’

Ze vervolgt: ’’Het is echt een ontdekkingsreis. Je moet jezelf leren kennen. Dat is het allerbelangrijkste. Het is heel moeilijk als je lichaam verandert. Dat probeer je toch over te brengen aan je partner. Wat vind je fijn, wat vind je lekker en wat niet meer?’’

Zelf wil ze graag over seksualiteit en intimiteit praten, maar dat gebeurt maar niet. In het ziekenhuis wordt er niet over begonnen. ’’Als er al over gesproken werd, dan was het heel onpersoonlijk, in de vorm van een checklist ofzo. Ik voelde me zo alleen.’’

‘Vijftigjarigen hebben nu eenmaal minder seks. Daar kon ik het mee doen’

Daarom besluit Kim er zelf over te beginnen. ’’Op een gegeven moment had ik er heel erg de behoefte aan. Dan is het gewoon klaar en wil je antwoorden. Dus uiteindelijk ben ik naar mijn oncoloog gestapt en hij heeft mij doorverwezen naar een gynaecoloog.

Zij vertelde mij dat mijn lichaam nu is zoals van een vijftigjarige omdat het in de overgang is. En vijftigjarigen hebben nu eenmaal minder seks. Daar kon ik het mee doen.’’

Kim was totaal beduusd. ‘’Hoe kan je daar als dertigjarige mee omgaan? Het kan toch niet zo zijn dat je de rest van je leven geen seks meer hebt?’’

Uiteindelijk besluit ze door te zoeken. Ze belandt bij een seksuoloog die goede tips geeft. ’’Die tips gebruiken we nog steeds. Seks is niet meer vanzelfsprekend. We hebben een voorspel nodig, met bijvoorbeeld kaarsjes aan en olie. Het heeft allemaal veel tijd nodig.’’
 

Goede antwoorden

’’Ik kwam ook bij een andere gynaecoloog en die is van alles gaan onderzoeken. Zo zijn wij toch tot goede antwoorden gekomen waarmee wij gelukkig verder kunnen.’’

Ze benadrukt nog maar eens dat het enorm belangrijk is dat zorgverleners je vragen hoe het persoonlijk met jou gaat. ’’En het daarbij ook hebben over seksualiteit en intimiteit. Ik begrijp dat het een lastig gespreksonderwerp kan zijn. Maar als je geen antwoorden hebt, zeg dan ‘ik ga het voor je uitzoeken en kom hierop terug’. Of: ‘mijn collega weet hier veel meer van. Is het goed dat hij of zij u terugbelt?’ Dat is het allerbelangrijkste… dat je je gehoord voelt en je je niet meer zo alleen voelt.’’

Ondertussen durft Kim ook weer plannen te maken voor de toekomst. ’’Ik ga komend voorjaar de Camino te lopen, de pelgrimsroute die door Zuid-Frankrijk en Spanje naar Santiago de Compostella loopt. Om zo alles achter me te laten en een nieuwe start te maken.’’