‘Het wordt echt een uitdaging’

Dit is een kennis- en zorgnetwerk dat als doel heeft de overleving en de kwaliteit van leven van jongvolwassen met kanker te verbeteren. Kim is sinds een jaar ambassadeur van AYA. 

’’In Nederland krijgen jaarlijks 2.700 jongvolwassenen in de leeftijd van 18 tot 35 jaar te horen dat zij kanker hebben’’, vertelt Kim. ’’Hun wereld staat op z’n kop. Ze hebben hele normale vragen in een abnormale situatie. Vragen over ziekte, behandeling en ook over opleiding of werk, sport, zelfstandigheid, relaties, vruchtbaarheid en seksualiteit. Die vragen worden niet beantwoord in het ziekenhuis. Daar zijn ze vooral gericht op beter maken.’’

Het AYA-zorgnetwerk biedt volgens Kim specifieke zorg voor jongvolwassenen. ’’Zorgprofessionals en AYA’s, onder wie ik, werken samen om de AYA-zorg in de ziekenhuizen en eerstelijnszorg verder in te richten. Dat is echt belangrijk.’’

Geluk zit voor Kim in het leren genieten van kleine dingen

Maar Kim zou Kim niet zijn als ze niet zou doorzetten. ’’Natuurlijk is dat niet altijd even makkelijk’’, geeft ze toe. ’’Maar het leven met mijn gezin gaat door. En misschien duurt het nog dertig jaar voor ik weer geconfronteerd word met kanker. Daarom probeer ik uit zoiets negatiefs dat mij is overkomen, juist iets positiefs te halen.’’

Dat positieve zit voor Kim vooral in het leren genieten van de kleine momenten. ’’Het is heel cliché. Maar een bloemetje, een vogeltje dat fluit, mijn zoon die thuiskomt met een mooi cijfer, mijn dochtertje dat haar eerste zinnetje schrijft. Dat is goud waard, echt waar.’’

‘Je hebt meer vragen dan alleen over je ziekte’

Om die reden zet Kim zich nu in voor de verdere verbetering van de AYA-zorg. ’’Vaak heb je als jongere nog geen stabiele basis. Onderwerpen als een huis kopen, het hebben van een kinderwens, seksualiteit en intimiteit, je opleiding of baan voortzetten of solliciteren. Er zijn zoveel meer vragen dan alleen over de ziekte die je hebt.’’

Volgens Kim is het ook een stuk herkenning dat helpt. ’’Zo kan ik zelf zoiets simpels als een punaise niet meer ergens indrukken. Daar heb ik niet genoeg kracht voor in mijn vingertoppen. Tijdens een van de AYA-borrels die worden georganiseerd in verschillende regio’s, hoorde ik dat anderen dat ook hebben. We hoeven elkaar alleen maar aan te kijken en we begrijpen elkaar.’’
 

‘Eigenlijk wilde ik de Camino al lopen voordat ik ziek werd’

’’Eigenlijk wilde ik de Camino al lopen voordat ik ziek werd. Vlak daarvoor had ik net een nieuwe baan als commercieel medewerker binnendienst bij een technische groothandel in de bouw. Ik had de documentaire ‘The Way’ gezien dat over de pelgrimstocht gaat en raakte daarover in gesprek met een verkoper.’’

’’In plaats van over de scharnieren die hij verkocht, hebben we twee uur lang gesproken over de camino. ‘Als je die kunt lopen, dan moet je het doen’, zei hij. Twee weken later werd ik ziek.’’

De pelgrimstocht verdween logischerwijs naar de achtergrond. ’’Tot mijn man en ik in het ziekenhuis waren, omdat we nog een kinderwens hadden. De arts zei dat we daar niet aan moesten beginnen. Hij zei: ‘je moet heel blij zijn als je twee kinderen ziet opgroeien’.’’ 

’’Dat was natuurlijk verschrikkelijk. Ik was alleen nog bezig met wat ik dan nog wilde doen in mijn leven. Ik maakte onmiddellijk een bucketlist. ‘Ik wil de Camino lopen’, schoot als eerste door mijn hoofd.’’

‘Voldoening halen uit mijn leven’

Samen met vriendin Manon vertrekt ze binnenkort naar Frankrijk. ’’De camino lopen is voor mij een manier om dingen achter me te laten. Ik wil het absoluut niet vergeten. Maar ik wil verder en bedenken waar ik nog meer voldoening uit kan krijgen. Vroeger was dat mijn werk. Ik had een fulltimebaan naast mijn gezin. Ik genoot er echt van. Maar ik ben volledig afgekeurd, omdat de prognose is dat het terugkomt.’’

Kim beseft zelf ook dat ze niet meer kan werken. ’’Mijn concentratie is niet goed meer. Ik ben snel vermoeid. Maar ik wil wel iets betekenen, onderdeel zijn van de maatschappij. Ik wil voldoening halen uit mijn leven.’’

Enorme uitdaging

Hoe? Daar gaat ze tijdens haar monstertocht goed over nadenken. Maar vijf weken achterelkaar lopen, is dat dan wel voor haar te doen? ’’Het is absoluut een eind, maar ik heb veel getraind. En ik heb geleerd om naar mijn lichaam te luisteren. Gaat het niet, dan moet ik rusten.’’

Kim geeft toe dat ze zichzelf met de camino enorm uitdaagt. ’’Maar weet je… Als ik ga stilzitten, dan ga ik heel erg achteruit. Dan ga ik piekeren. Ik moet een doel hebben om naar toe te werken. Ik kijk er echt naar uit om vijf weken te lopen in de natuur. Gewoon back to basic. Met al mijn bezittingen in mijn rugtas en alleen met mijn gedachten.’’