Niets aan te geven?

Sommige bacteriën worden ongevoelig voor antibiotica. Met andere woorden: ze worden resistent. Daardoor zijn de infecties die ze veroorzaken moeilijker te behandelen. Dat geldt in het bijzonder voor multiresistente bacteriën. Want die hebben beschermingsmechanismes ontwikkeld waardoor ze onaantastbaar zijn geworden voor de meeste antibiotica.

Op de vorige pagina kon je het al lezen: 1 op 3 Nederlanders neemt een multiresistente darmbacterie mee terug naar huis na een bezoek aan een land in de tropen. Daar las je ook waarom we deze bacteriën liever zien gaan dan komen. Hieronder laten we je zien hoe je op vakantie met zo’n ongevoelige bacterie in aanraking zou kunnen komen en wat je ertegen kunt doen.
 

Enkel een ‘schrammetje’

Wim heeft tijdens zijn vakantie een scooter gehuurd om de omgeving te verkennen.

Wim is een weekje op Zakynthos. Hij heeft een scooter gehuurd om de omgeving te verkennen. Maar in plaats van rustig om zich heen te kijken, jakkert hij langs de meest pittoreske dorpjes terwijl hij foto’s op Instagram post.

In het buitenland zonder helm scooterrijden met een mobiel in je hand staat niet bekend als de meest ideale combinatie. Maar daar gaat het hier niet om.

Geheel onverwachts maakt Wim een schuiver waardoor hij met zijn rechterscheenbeen langs de grond schraapt. Hij trekt zijn broekspijp omhoog - het is ‘maar een schrammetje’. Niks waar hij zich druk om maakt. Wat hem wel bezighoudt, is het volgende: hoe gaat hij aan het verhuurbedrijf uitleggen dat een deel van de lak van de scooter is achtergebleven op het zinderende asfalt?

Eenmaal terug in Nederland is hij alweer vergeten dat hij zijn borg niet heeft teruggekregen. Wat zijn aandacht wel opslokt is zijn pijnlijke, rode, opgezwollen rechterbeen. Uit een bacteriekweek blijkt dat de infectie is veroorzaakt door een multiresistente bacterie.

Mee met de ambulance

Een ongeluk zit in een klein hoekje. Op vakantie zijn die hoekjes nóg kleiner. Vooral op de camping, met al die boobytraps in de vorm van haringen en scheerlijnen. Vraag het maar aan Dave.

Dave’s vakantie zat er bijna op. Zijn gemoedstoestand? Helemaal ontspannen en misschien wat minder alert. Maar ja, dat hoort erbij. Vooral als je de middagslaap nog uit je ogen wrijft na een siësta.

Hoe dan ook, hij was van plan om mee te doen aan het wekelijkse tafeltennistoernooi. Dat ging anders dan gepland. Hij struikelde dagdromend over een tentharing waardoor hij met zijn hoofd op de rand van de tafeltennistafel viel. En zo kwam zijn vakantie plotsklaps tot een einde.

De val was zó hard dat hij met de ambulance naar het ziekenhuis moest worden gebracht. De diagnose? Een flinke jaap in zijn slaap en een hersenschudding. Voor de zekerheid moest hij 24 uur in het ziekenhuis blijven ter observatie.

Eenmaal terug van vakantie laat Dave zijn hoofdwond verder behandelen in een Nederlands ziekenhuis. Tijdens het intakegesprek krijg hij de vraag: ‘Bent u onlangs behandeld in een buitenlands ziekenhuis?’

‘Eh … Ja’, antwoordt Dave, terwijl hij zich afvraagt waarom dat ertoe doet.

De arts legt Dave uit dat deze vraag voortkomt uit de maatregelen die Nederlandse ziekenhuizen nemen om verspreiding van multiresistente bacteriën te voorkomen. In het buitenland is de kans namelijk groot dat je tijdens een ziekenhuisbezoek zo’n bacterie oppikt en meeneemt naar huis.

Van het een komt het ander en voordat Dave het weet, zit hij in quarantaine. Hij is drager van een ziekenhuisbacterie die in de medische wereld een Meticilline-resistente Staphylococcus aureus (MRSA) wordt genoemd.

Geen recept nodig

Ziek worden op vakantie. Je hebt het vast wel eens meegemaakt. Zodra je de stress van alledag ook maar even loslaat, dienen allerlei kwaaltjes zich aan. In Loes’ geval is dat oorpijn.

Wat er precies aan de hand is, weet ze niet. Maar pijn doet het wel. En ze wil er zo snel mogelijk vanaf. Want: vakantie.

Naar een dokter gaan, daar heeft Loes geen zin in. Dat maakt het alleen maar ingewikkelder. En voordat ze daar terechtkan, is de vakantie alweer voorbij, toch?

Dus ze besluit zelf te dokteren en even langs de apotheek te gaan. Daar krijgt ze gelijk een antibioticakuur mee. Terwijl niemand eigenlijk weet of de pijn wel door een bacteriële infectie wordt veroorzaakt.

Maar goed, Loes is tevreden. Ze slikt de pillen totdat haar pijn over is en het laatste restje gooit ze weg.