Blog: De weg naar Parijs

13 december 2021

Je kunt met hemofilie - en trouwens met elke andere chronische aandoening - veel meer bereiken dan je zelf denkt. Dat wil ik heel graag zeggen tegen leeftijdsgenoten en mensen die ouder zijn dan ik en hemofilie hebben. Zij durven lang niet altijd actief te sporten of te bewegen. Omdat ze bang zijn dat ze bloedingen oplopen of hun gewrichten kapot maken. 

Die angst is écht onterecht. Ik train voor de Paralympische Spelen in Parijs, maar speel daarnaast ook mee in verschillende reguliere competities. In één van die tafeltenniscompetities speel ik tegen een jongen van 25 jaar die ook hemofilie heeft. 
 

Zelf speel ik rolstoeltafeltennis vanuit een rolstoel, vanwege de vele bloedingen die ik in het verleden had en mijn kapotte gewrichten. Ook heb ik voortdurend pijnklachten. Net als ik spuit die jongen om de dag profylaxe. Maar hij speelt staand en heeft totaal geen last van zijn hemofilie. Hij is fervent wintersporter en doet alles in zijn leven wat hij wil. 

En dat is wel het grote verschil tussen hemofiliepatiënten van mijn leeftijd en ouder en de jongere generatie. Hemofilie heeft op ons een veel grotere impact. Veel leeftijdsgenoten hebben net zoals ik beschadigde gewrichten. 

Ik was zelf ‘remmer’ tijdens mijn tienerjaren. Dat houdt in dat ik jarenlang niet behandeld kon worden, omdat ik resistent was. Na een kleine tien jaar kreeg ik nieuwe medicatie die ik wel kon gebruiken. Maar toen had ik al blijvende, ernstige artrose.

Daardoor mocht ik van mijn arts uiteindelijk ook niet meer staand tafeltennissen. En heb ik me op het rolstoeltafeltennissen gestort en meteen een doel gesteld: de Paralympische Spelen halen. 

Tegen alle hemofiliepatiënten - en ook tegen alle andere sporters met een chronische aandoening wil ik daarom zeggen: ‘waar een wil is, is een weg.’ Natuurlijk hoef je nu niet meteen te denken dat je ook topsporter moet worden. 

Maar je kunt denken van ‘als ik niets doe, krijg ik ook geen klachten’. Of net zoals ik in beweging komen en jezelf een doel stellen. Natuurlijk gaat de weg naar de Paralympische Spelen heus ook voor mij niet altijd recht omhoog. Hij kent pieken en dalen. 

Ik heb de afgelopen jaren wel geleerd hoe belangrijk het is om door te zetten en te sporten met de juiste begeleiding. En om je niet teveel laten leiden door je angst voor bloedingen of gewrichtsschade. 

Ontdek welke sport bij je past en ga er voor. Moet jij eens zien wat je dan kunt bereiken! 
 

28 november 2021

Ik heb dit écht nog nooit meegemaakt. Een blessure die zo lang duurt en zo ernstig is. Achteraf is het niet zo gek. Mijn lichaam is door de hemofilie behoorlijk versleten. En ik verg er als topsporter heel veel van.

Nu leef ik al weken in ‘blessuretijd’. Het leek even een beter te gaan. Daardoor zat ik met een  dilemma. Zou ik nu wel of niet naar Bareuth gaan om daar mee te doen aan de Duitse rolstoeltafeltennis competitie? Niet gaan was beter voor mijn ellebogen, waarvan ik nog steeds veel last had. Maar dat zou ook een teleurstelling zijn voor mijn teamgenootje. In je eentje speel je immers geen dubbelspel. Bovendien heeft niet gaan consequenties voor je plaats op de ranglijst.

Mijn arts van de Van Krefeldkliniek legde de beslissing bij mij neer. Hij zei ‘als je denkt dat je kunt spelen, ga je gewoon’. En tja, dan ben al snel geneigd om maar gewoon te gaan.

Dus daar gaan gingen we naar Duitsland. Met de auto, vele uren rijden om daar in één weekend even twaalf wedstrijden te spelen: acht enkel en vier dubbel. Het spelen ging goed. We wonnen veel en kunnen tevreden uitkijken naar de volgende ronde.

Maar ik merkte die eerste dag al dat ik kramp in mijn vingers had. De dag daarna kwam daar steeds meer klachten bij. De volgende dag was een rustdag. Maar daarna werd ik weer in Papendal verwacht. Ik merkte algauw dat ik trainingen niet kon afmaken, vanwege de pijn in mijn ellenboog, ondanks pijnstillers en tape.

Die vrijdag was het D-day en moest ik besluiten of ik naar het toernooi in Frankrijk zou gaan - het laatste internationale toernooi dat jaar. Ik heb overlegd met mijn arts van het hemofiliebehandelcentrum en mijn fysiotherapeut. Die laatste hakte de knoop door en zei heel duidelijk dat ik één tot twee weken absolute rust moet nemen. Ik mag alleen een beetje fietsen met de hand e-bike en verder niets.

Dat is én blijft een lastige opgave voor mij. Ik kan slecht stilzitten. Gisteren - na een kleine week rust  - was het voor het eerst dat ik even geen pijn had. Ik heb mijn arts gebeld en die vertelde dat ik nu gewoon paracetamol moet blijven slikken, maar dat ik de pijnstillers die ik daarna kreeg zo min mogelijk moet gebruiken.

Als ik dan pijnvrij blijf, ga ik over een week weer voorzichtig proberen om te trainen. Internationale toernooien zijn er niet meer dit jaar. Maar hopelijk kan ik me dan gaan voorbereiden op de twee Nederlandse competities waar ik aan meedoen en de volgende ronde van de Duitse competitie.

2 november 2021

Er is nu iets gebeurd dat me nog nooit eerder is overkomen: ik ben geblesseerd. Ik heb het toernooi in Spanje waar naar toe zou gaan moeten afzeggen. Het is nog maar de vraag of ik komend weekend naar Bayreuth kan om daar mee te doen aan de Duitse competitie. En of ik daarna naar het toernooi in Parijs kan. Voorlopig is mijn rechterelleboog niet in orde. Ik vertelde eerder dat ik me wil focussen op een betere balans tussen trainen en rust. Had ik dat maar eerder bedacht!

Afgelopen zomer heb ik maar één week vakantie gehad en verder ben ik volop blijven trainen. Ook doe ik nu tegelijkertijd mee aan twee competities, in Herpen en Venray. Door de week train ik twee keer per dag en ja, dat bleek teveel. Ik merkte dat mijn ellenbogen bij het slaan van scherpe ballen steeds meer pijn begon te doen en dat deze zeurende pijn ook steeds langer aanhield. De pijn in mijn linkerelleboog trok op een gegeven moment wel weg.

Maar de pijn in mijn rechterelleboog bleef. Daarom besloot ik, in overleg, met de bondscoach om niet naar Spanje te gaan en om in plaats daarvan rust te nemen. Ook ben ik naar mijn hemofiliebehandelcentrum, de Van Creveldkliniek, gegaan voor een echo van mijn ellebogen. Om te kijken of de artrose in mijn ellebooggewrichten die ik heb door de vele bloeding die ik vroeger had, erger is geworden. Dit bleek gelukkig niet zo te zijn. Het lijkt gewoon sterk op een typisch geval overbelasting.

Sinds de zomer gebruik ik bovendien geen pijnstillers meer. Die slikte ik in aanloop naar de Paralympics in Tokyo elke dag, op aanraden van mijn behandelaar. Om de pijn die ik toen al vaak had, niet te voelen. Maar ja, Tokyo ging niet door en Parijs is pas over drie jaar. Het leek me niet zinvol om dan door te blijven gaan met die pijnstillers. Bovendien had ik het idee dat ik ze minder hard nodig had omdat mijn ellebogen door het trainen veel sterker zijn geworden.

Daarnaast bleek nu, in het ziekenhuis, ook dat mijn nierfunctie iets achteruit is gegaan. En dat mijn bloeddruk wat aan de hoge kant is. Dat kan wellicht met die pijnstillers te maken hebben… Kortom, het enige wat ik nu kan doen is rustig blijven trainen, dat langzaam opbouwen en ook weer gaan zwemmen. Verder is het kwestie van afwachten én duimen tot het beter gaat.

22 september 2021

Wat was het geweldig om mijn teamgenoot Kelly van Zon goud te zien winnen tijdens de Paralympische Spelen in Tokyo! Ze was d gedoodverfde winnares en er lag veel druk op haar. Tijdens de hele coronaperiode heeft ze niet aan toernooien kunnen meedoen. Toch heeft het gewoon weer gedaan. Natuurlijk had ik er zelf ook graag bij willen zijn in Japan. Maar ik ben allang niet meer teleurgesteld dat ik het niet gehaald heb. Sterker nog, ik ben na de vakantie deze week weer begonnen met volop trainen.

Na het kwalificatietoernooi in juni had ik vier weken niets kunnen doen. Maar dat is funest voor mijn ellenbooggewrichten die door mijn hemofilie ernstig versleten zijn. Ik heb uiteindelijk één week écht vakantie gehad en ben toen met mijn vrouw naar Duitsland geweest. En tussen het genieten, fietsen en eten door heb ik daar zoveel mogelijk livestreams van de tafeltenniswedstrijden op de Paralympische Spelen proberen te kijken.

Ik ben blij dat de Paralympische sporters en hun prestaties zoveel aandacht hebben gekregen in de media. Zo’n gouden plak van Kelly is niet alleen mooi voor haarzelf, maar voor het hele paratafeltennis. Alle paralympische sporters zijn een voorbeeld voor andere sporters met een handicap. En haar prestatie levert de tafeltennisbond budget op om paratafeltennissers zoals ik te kunnen laten trainen en om nieuw talent te werven voor de volgende Paralympische Spelen in Parijs.

Dat talent werven is ook wel belangrijk omdat je hele sterke spelers nodig hebt. Anders dan bij sommige andere paralympische sporten waar ze met heel verschillende klassen werken, is het bij tafeltennis extreem moeilijk om uiteindelijk het Olympische toernooi te halen. Dat heb ik zelf natuurlijk ook ervaren. Ik was vlakbij, maar heb het niet gehaald. Maar goed, niet getreurd. Mijn focus ligt alweer vooruit, op de Paralympische Spelen in Parijs. Eén ding is alvast zeer positief. Ik ben veel verder qua niveau en wedstrijdervaring dan toen ik met de voorbereiding voor Tokyo begon.

De komende tijd ga ik me focussen op het verder fijnslijpen van allerlei details van mijn spel. Daarnaast starten binnenkort de drie competities waar ik in meespeel. Twee hier in Nederland met staande spelers en één voor rolstoelspelers in Duitsland. Ook ga ik mij met mijn coach buigen over een nieuw trainingsschema waarbij het zoeken is naar de ideale balans tussen trainen, wedstrijden en rust. En we bekijken of er interessante toernooien zijn waaraan ik kan meedoen.

Volgend jaar hebben we in elk geval het WK en het jaar daarna het EK. En het jaar erna sta ik hopelijk in Parijs. De tijd vliegt voorbij. Daarom met volle kracht vooruit!

15 juli 2021

Om maar meteen met de deur in huis te vallen… Ik ga niet naar de Paralympische Spelen in Tokyo komende zomer. Het lukte me niet om de top 7 van de wereld te halen of om Europees kampioen te worden. En dus bleef er nog maar één kans over: het winnen van het Paralympisch Kwalificatietoernooi in Lasko, Slovenië, vorige maand.

Vol goede moed ging ik erheen. Ik was lichamelijk en mentaal topfit. Pas de avond voor het toernooi hoorde je in welke poule je zou spelen. Mijn eerste wedstrijd moest ik tegen Hamza Caliskan. Een loeisterke Turkse speler waarvan ik tot nu toe altijd met 3-0 verloor. Helaas verloor ik nu ook, maar met een aanzienlijk kleiner puntenverschil. De tweede wedstrijd - tegen een Zweed - won ik overigens waardoor het nog alle kanten op kon gaan. De laatste wedstrijd speelde ik tegen Bart Brands, mijn Belgische maatje met wie ik vaak train. Helaas begon Bart zijn spel tactisch heel anders dan normaal en speelde ik zelf te gretig waardoor ik foutjes maakte. De eerste twee games verloor ik. De derde won ik wel, maar helaas verloor ik de vierde game waardoor het over en uit was voor mij. Natuurlijk was dat zuur. Maar ik ben realistisch.
 

De verschillen binnen de tafeltennistop zijn enorm klein. En de andere spelers die meededen aan het kwalificatietoernooi hebben ook niet stilgezeten. Ook zij hebben tijdens de coronapandemie allemaal hard doorgetraind. Het laatste paralympische ticket is uiteindelijk naar een Brit gegaan. Maar mijn maatje Bart Brands had zich ingeschreven voor een wild card. En die heeft hij afgelopen weekend gekregen! Hij doet al sinds 2004 mee aan internationale toernooien en mag nu voor het eerst naar de Paralympische Spelen. Dat vind ik heel gaaf voor hem. En het geeft me zelf nieuwe moed voor de toekomst.

Zelf ben ik vier jaar geleden met niets begonnen en moet je eens kijken hoe ver ik nu ben. Ik ga nog steeds vooruit en heb het gevoel dat ik in principe van iedereen kan winnen. Kortom, ik ga gewoon verder met trainen en in het najaar weer meedoen aan internationale toernooien. Over twee jaar is er ook weer een EK, misschien wel in Rotterdam, en daarna op naar de Paralympische Spelen in 2024 in Parijs!

02 juni 2021

Ik ben net terug van mijn trainingsstage uit Servië. Dit keer ging ik niet met de rest van het Nederlandse team, maar op eigen houtje met mijn vrouw Ilonka. We werden op het vliegveld opgewacht door Mitar Palikuća, de nummer vijf van de wereld én de hele week mijn tegenspeler. In de auto vroeg hij me meteen of ik zin had om ’s avonds mee te doen aan een toernooitje. Normaal is de eerste dag na aankomst altijd een rustdag. Maar nu kon ik meteen vol aan de bak. Het fijne ervan was dat ik voor de trainingen die de dagen erna volgden - twee stuks - per dag meteen goed ingespeeld was.

Anders dan tijdens mijn trainingsstage in Kroatië kon ik nu de hele week tegen rolstoelspelers tafeltennissen. Dat was fijn. Net zoals dat elke training werd afgesloten met een klein wedstrijdje. Tussendoor zijn we op de koffie geweest bij de paralympisch kampioene tafeltennis die helaas geblesseerd thuis zit. En we hebben geluncht bij de coach van het Servische team. Verder heb ik vooral heel veel getafeltennist.

Na mijn trainingsstage in Kroatië twijfelde ik wel even of ik daar nu veel aan heb gehad. Maar de week in Servië heeft me enorm geholpen. Aan de ene kant door het vele spelen tegen echt goede rolstoelspelers, waar ik eerder nooit van kon winnen en nu wel. Ook paste de trainer die ons begeleidde de trainingen aan mijn spelbehoeften aan.

Kortom, ik ben lichamelijk en geestelijk in vorm. Nu is het zaak dat ik die goede vorm en motivatie vasthoud tot begin juni, het kwalificatietoernooi. Er wordt daar maar één Paralympics ticket vergeven.

Het is nog wel even de vraag welke spelers er meedoen. Er komen wel spelers uit Korea, Argentinie, Japan en Rusland, maar niet uit China en Tapei en het is nog maar de vraag of ‘Nigeria’ komt. Uiteindelijk wordt pas de avond voor het toernooi bekend tegen wie je moet spelen. Dat is spannend.

Verder heb ik er alles aan gedaan qua voorbereiding wat ik had kunnen doen. Voor corona had ik een kans van vijfentwintig procent op een ticket naar de Spelen. Nu is mijn kans misschien wel zestig procent dat het lukt. Alleen moet dan alles wel op zijn plek vallen. Er zijn zoveel factoren die een rol spelen bij het winnen of verliezen. Maar ik moet gewoon het vertrouwen en geloof hebben dat het lukt! Nu gaat het gebeuren … Met die overtuiging ga ik er naar toe.

27 mei 2021

Eindelijk kon ik weer naar het buitenland voor een trainingsstage: Kroatië. Het was van te voren wel even spannend of de uitslag van de pcr-test die we moesten doen wel op tijd binnen zou komen. Pas onderweg naar Schiphol kregen we te horen dat we allemaal negatief waren. 

In Kroatië moesten we de uitslag van de pcr-test nog eens laten zien en deze mailen naar het Kroatische RIVM. Het land is behoorlijk getroffen door corona. Er wonen er maar vier miljoen mensen, maar toch hadden ze op het moment dat wij er waren nog elke dag ruim drieduizend nieuwe besmettingen. De coronamaatregelen daar waren verder echter lang niet zo streng als in Nederland. Het land draait op toerisme, dus waren winkels, restaurants en cafés open. Ook zijn daar eerst alle ouderen gevaccineerd en vervolgens alle horecamedewerkers en pas daarna het zorgpersoneel. 

De hele trainingsstage verbleven we in een hotel in Vodice, in het zuiden van Kroatië, met een restaurant, sporthal, fitnesszaal en zwembad eraan vast. Daardoor hoefde je eigenlijk de deur niet uit. Prettig ook was dat het allemaal goed rolstoeltoegankelijk was. 

We hadden twee keer per dag een intensieve training. Helaas kon de Franse delegatie niet komen en waren er buiten mij en Sem maar twee andere rolstoelspelers. Ze waren uit andere klassen. Al was een van hen wel goed: vierde van de wereld op haar niveau. 

Net als de heenweg, was de terugreis best spannend. Op weg naar Zagreb ontstond er flinke file en besloot onze chauffeur via de bergen te rijden. Daar belandden we bizar genoeg in een enorme sneeuwstorm. Net op tijd kwamen we uiteindelijk aan op het vliegveld. 

Na thuiskomst zijn we allemaal vijf dagen in quarantaine gegaan waarna we nogmaals een pcr-test hebben gedaan. Tijdens die periode mocht je alleen van huis naar Papendal om te trainen. Omdat ik niet helemaal tevreden was over het verloop van de trainingsstage, heb ik meteen contact gelegd met mijn vrienden in Servië. In overleg met de bondscoach ga ik nu ook daar nog heen voor een trainingsstage. In Servië heb ik de zekerheid dat ik tegen veel goede rolstoelspelers kan spelen. En hopelijk lukt het me daar om de laatste puntjes op de i te zetten om ultiem voorbereid te zijn op  het Paralympisch kwalificatietoernooi van 3 tot 5 juni. 

29 maart 2021

Yes! Ik mag op trainingsstage. Niet naar Servië zoals het plan was. We gaan nu naar Kroatië. In Servië loopt het aantal coronabesmettingen op dit moment flink op. En je wil geen risico lopen. De keuze is op Kroatië gevallen dankzij een voormalig trainer van het Nederlandse team met een Kroatische achtergrond. Hij kent alle ins en outs van het land en de potentiële trainingslocaties op zijn duimpje.

Nu gaan we van 5 tot 13 april naar een complex waar alles-in-een zit: sporthal, hotel en restaurant. En we moeten ons ook houden aan een speciaal calamiteitenprotocol. Dat betekent dat je zodra je positief getest wordt, daar 14 dagen in quarantaine op je hotelkamer moet blijven. We krijgen nu elke maandag al een sneltest op Papendal. Maar voor vertrek naar Kroatië moet we apart een PCR-test doen. Dat is de coronatest die je normaal ook bij de GGD krijgt en die het virus al oppikt als je er maar een beetje van bij je draagt.

Als we landen in Zagreb, moeten we een snel-test doen. En ook tijdens de trainingsstage zullen we diverse sneltests doen. Gelukkig geeft dat geen problemen met mijn hemofilie. Het testen gaat wel via je neus, maar niet op zo’n manier dat je makkelijk een bloedneus oploopt.

Natuurlijk is het niet fijn om zo vaak getest te worden. Maar het went onderhand wel. Het is bovendien goed om nu te ervaren wat je straks aan strenge maatregelen te wachten staat tijdens het Paralympisch kwalificatietoernooi. We gaan trouwens naar Kroatië met zeven spelers waarvan de meesten zich al hebben gekwalificeerd voor Tokyo of binnenkort meedoen aan het Paralympisch kwalificatietoernooi. In Kroatië wachten ons een aantal staande spelers en rolstoelspelers: allemaal van hoog niveau. Ook vaardigt Frankrijk een groep spelers af.

Maar los dat het fijn is om tegen goede spelers te trainen, is het sowieso goed om eens op een totaal andere plek te trainen. Nu kom ik al maanden alleen op Papendal en af en toe eens in Venray om te trainen. Ik verwacht dat we elke dag minstens twee trainingen hebben en wil me specifiek richten op mijn snelheid. Daarnaast praat je veel met de trainers en medespelers over tactische punten en strategie.

Voor de terugreis wordt ook niets aan het toeval overgelaten. Ook dan krijg je weer een PCR-test en moet je vijf dagen in quarantaine. Dat betekent dat je alleen van huis naar Papendal mag om te trainen en verder niets. Maar het is het allemaal waard. Ik heb er veel zin om naar Kroatië te gaan. Ondertussen ga ik alvast licht duimen dat ik eind april of begin mei alsnog naar Servië kan voor trainingsstage. Hopelijk ziet de wereld er dan weer een beetje beter uit…

28 februari 2021

Opeens was ik mijn smaak kwijt. Verder had ik nergens last. Niet verkouden, geen koorts… Uiteindelijk besloot ik me na overleg met mijn trainer te laten testen. En als je dan hoort dat je corona hebt, sta je wel even gek te kijken! Na een paar dagen had ik mijn smaak weer terug en verder heb ik - op wat lichte vermoeidheid na - geen klachten gehad. Mijn vrouw en jongste zoon, die nog thuis woont, zijn ook niet ziek geweest. Je zou wensen dat iedereen die besmet raakt, op dezelfde manier ‘ziek’ wordt als ik. Helaas is de werkelijkheid anders.

Over een paar weken wordt mijn vrouw gevaccineerd omdat ze in de ouderenzorg werkt. Ik zal nog even moeten wachten, met hemofilie krijg je geen voorrang. Kortom, het blijft roeien met de riemen die je hebt.

Corona had een grote invloed op het afgelopen sportjaar en dat blijft dit jaar ook zo. Normaliter zou ik meedoen aan allerlei internationale toernooien als voorbereiding op de Paralympics komende zomer. Maar alles is afgelast. Ik heb daardoor wel tijd om extra te trainen en me te focussen op allerlei kleine details. Gelukkig kan dat ook in deze tijd op Papendal. Ik ben lichamelijk veel sterker geworden. Aangezien ik een perfectionist ben, heb ik een haptonoom in de arm genomen om ook mentaal sterker te worden. Want als mij iets lichamelijks tegenzit, laat ik mijn wedstrijdspel daardoor beïnvloeden. Dat probeer ik af te leren.

Begin maart hoop ik trouwens wel één keer naar het buitenland te kunnen: op trainingsstage naar Servië, waar ik vaker ben geweest. Ik train nu wel vaak tegen tafeltennissers die speciaal voor mij in een rolstoel gaan zitten. Maar het beste is natuurlijk om tegen echte rolstoelspelers te spelen. Op deze manier en met hulp van het hele team om me heen, van tafeltennistrainers, mijn fysieke trainer, fysiotherapeut, haptonoom tot trainingsmaatjes, hoop ik ultiem voorbereid te zijn op het Paralympische kwalificatietoernooi. Dat is half april in Slovenië. Ook in Slovenië heb ik al vaker gespeeld, zoals op het EK. Het liep alleen nooit heel goed af. Later we hopen dat ik nu wél in staat ben om daar alle puzzelstukjes op zijn plaats te laten vallen … Wordt vervolgd! 

12 november 2020

Het plan was dat ik deze zomer en herfst naar verschillende landen zou gaan om te trainen en mee te doen aan internationale toernooien om wedstrijdervaring op te doen voor het paralympisch kwalificatietoernooi in april 2021. Maar ja, dat zit er voorlopig niet in. In elk geval dit jaar zeker niet en volgend jaar moeten we nog maar afwachten hoe het loopt. Als ik nu op trainingsstage zou willen in Servië of mee wil doen aan de Duitse rolstoelcompetitie, moet ik daar eerst twee weken in quarantaine. Dat schiet dus niet echt op. 

Er zit  niets anders op dan veel thuis oefeningen doen en zwemmen zodra dat weer mag.  Daarnaast kan ik gelukkig op Papendal blijven trainen, ook nu de coronaregels weer strenger zijn geworden. Elke week train ik volop en speel ik ook trainingswedstrijdjes tegen Sem en andere minder valide spelers uit het Nederlandse team. Ook doen Sem en ik zoveel mogelijk mee aan de reguliere staande competitie, om zo wedstrijden te blijven spelen. Allleen ligt die nu ook even stil. 

Ik kom daarom nu toe aan veel andere dingen die anders blijven liggen. We hebben ons tuinhuisje verbouwd. En in plaats van naar Japan te gaan, ben ik deze zomer met mijn vrouw gaan toeren door Friesland. Dat was prachtig en enorm verrassend voor ons: zo’n mooi gebied, zo dicht bij huis en ik was er nog nooit geweest. Met mijn zoons ben ik tevens druk in de weer in de tafeltenniswinkel die we samen bestieren. Door corona ben ik veel meer op mezelf aangewezen en heb ik nu veel tijd om specifieker te trainen en te werken aan details die ik anders nooit had gezien. Ook merk ik dat mijn conditie verder is verbeterd. 

Verder geef ik, op momenten dat corona dat toelaat, af en toe clinics. Zoals binnenkort bij een Rotaryclub en onlangs aan een groep waterpolodames uit Oss. Grappig genoeg gaf ik die clinic in het gebouw van OTTC, de Ossche Tafeltennisclub, waar ik ooit zelf lid van ben geweest. Ze hebben zelf onderling nog een klein toernooitje gespeeld en waren heel enthousiast over de clinic. Spontaan deden ze nog een mooie donatie aan mijn stichting. Dat is mooi meegenomen, maar ik vind het vooral heel leuk om anderen te inspireren met mijn verhaal. En om mensen te laten zien dat er veel meer mogelijk is dan je zelf denkt. Als je maar in jezelf gelooft én je er voor inzet. 

04 augustus 2020

Ik ben weer volop aan het trainen in Sportcentrum Papendal. Zeker de eerste weken, nadat het centrum weer openging voor topsporters, was het daar enorm rustig. We moesten vanwege de coronaregels tijdelijk verhuizen naar een andere, veel grotere, trainingshal. Intussen spelen we weer in onze eigen hal. Normaal staan er twaalf tennistafels in een hal, nu nog maar vier. Ook moest je allemaal je eigen doosje met 72 ballen (met je naam erop) meenemen. En natuurlijk bij binnenkomst je handen ontsmetten en via een aangegeven route de hal ingaan en weer verlaten. In het begin was dat even vreemd, maar de nieuwe regels wenden vrij snel. Daarbij was het fijn dat ik al die weken dat we helemaal niet konden trainen op Papendal, gewoon zelf heb kunnen doortrainen. Ik ben daardoor in mijn ritme gebleven en zelfs fitter en sterker geworden in de tussentijd. Voor mij was het belangrijk om te blijven trainen, omdat ik door mijn hemofilie bijvoorbeeld artrose heb in mijn beide ellebogen. Niet-bewegen is funest voor mijn gewrichten. 

Thuis deed ik daarom allerlei fysieke oefeningen in de woonkamer en de badkamer. En in de tafeltenniswinkel, die ik heb met mijn zoons, trainde ik soms tegen andere spelers waaronder Paralympisch Kampioene Kelly van Zon. Bij gebrek aan tegenstanders speelde ik ook wel tegen de tafeltennisrobot. Voordeel van het spelen tegen zo’n robot is dat je kunt oefenen op kleine details. Zo heb ik het serveren flink kunnen oefenen maar ook  mijn backhand verbeterd. Vanuit de rolstoel (in combinatie met de artrose in mijn ellebogen) is het best lastig om een goede backhand te spelen omdat ik door de gewrichtsschade mijn onderarmen niet goed naar buiten kan draaien. Door al dat oefenen gaat het wel beter. 
Ik merk dat ik door al het fysieke trainen sterker ben in mijn romp en dat ik stabieler in de rolstoel zit. Verder speel ik veel meer ontspannen en durf ik meer te improviseren. Dit zijn allemaal kleine maar waardevolle details die mij uiteindelijk verder helpen in mijn spel. Het finetunen ervan is belangrijk om mijn doel te kunnen halen; meedoen aan de Paralympics volgend jaar. 

Inmiddels is bekend dat het Paralympisch kwalificatietoernooi van 10 tot 12 april 2021 in Slovenië is. Of voor die tijd nog grote toernooien worden gehouden, betwijfel ik. Er zouden toernooien zijn in Stadskanaal, Costa Rica, Argentinië en Thailand. Maar ik zie het er niet van komen. Waarschijnlijk kan ik wel op trainingskamp naar Noorwegen. Ook start na de zomer weer de normale ‘staande’ competitie. Hopelijk begint dan ook de Duitse rolstoelcompetitie weer zodat ik naast tegen staande spelers tegen rolstoelspelers kan blijven spelen. Verder zoek ik mijn Belgische rolstoeltrainingsmaatje met regelmaat op. Uiteindelijk zien we wel hoe het allemaal loopt. Gelukkig ziet de wereld er al weer heel anders uit dan een paar maanden geleden. Ondertussen train ik gewoon vrolijk door! 

02 mei 2020

Sportcentrum Papendal is dicht en het is afwachten wanneer we er weer terecht kunnen. Voorlopig train ik in mijn eigen badkamer. Ik heb er beugels hangen waar ik elastieken aan kan bevestigen voor verschillende oefeningen. En ook heb ik een skippybal, een mat voor buikspieroefeningen en een tafel-handbike. Kortom, thuis trainen lukt zeker, het is alleen wel belangrijk om gedisciplineerd te blijven. Verder kan ik gelukkig ook tafeltennissen, vooral tegen de tafeltennisrobot in onze tafeltennisspeciaalzaak in Zeist.

Het lijkt alweer zolang geleden dat ik op de toernooien in Polen en Spanje speelde. In Polen, half februari, werd al voorzichtig rekening gehouden met corona. Voordat je de zaal in ging, werd je temperatuur even gemeten. Het toernooiveld was heel sterk. Ik moest tegen de nummer zeven van de wereld, de Fransman Savant, en speelde een superwedstrijd, maar verloor uiteindelijk net in de kwartfinale. Ik ging naar huis met het gevoel ‘zo moet ik verder spelen’.   

Begin maart vertrokken we vervolgens naar de Costa Brava, naar het plaatsje Playa del’Or. Op dat moment was er al meer aandacht voor corona. Je mocht geen handen meer schudden, maar kon nog wel gewoon over straat. En op de boulevard langs het strand was het nog gewoon druk.
Veel landen hadden op het laatste moment afgezegd, waaronder de Noren, Zweden, Fransen en Duitsers. Daardoor was ik uiteindelijk de laagst geplaatste deelnemer (degene met de laagste positie op de wereldranglijst). Dat heb ik nog nooit meegemaakt. Kortom, het spelersveld was nog sterker dan in Polen. Ik moest bijvoorbeeld spelen tegen de Koreaan Kim Kim Kyung Young en de Turk Hamza Çalışkan, die allebei in de top 15 staan. Met name tegen de Koreaan was mijn spel goed. Toch verloor ik, daar was ik niet zo blij mee.

Tijdens het landentoernooi viel ik vervolgens uit mijn rolstoel. Ik speelde tegen een andere Koreaan, Kim Ki-Young, de nummer 9 van de wereld. Mijn spel werd steeds beter…We zaten met 10-12 in de vijfde game en ik stond op matchpoint (10-9 voor mij)…toen ik uit mijn rolstoel kukelde.
…Iedereen kwam geschrokken aanrennen om me weer overeind te zetten: als ik erin zit zijn mijn benen vastgemaakt met klittenband…Gelukkig heb ik er niets aan overgehouden. Maar helaas verloor ik hierdoor ook deze wedstrijd net op het laatste nippertje.

Dus ja, ik heb verloren, maar ik merk ook dat ik steeds beter ga spelen tegen topspelers. Het is bizar dat de coronacrisis er zo snel achteraan kwam. Ik heb na thuiskomst nog twee dagen getraind en sindsdien ligt alles stil en hebben we ook bericht gehad dat de Paralympics niet doorgaan.

14 maart 2020

Het jaar is tot nu toe prima begonnen. We hebben ons weten te handhaven in onze klasse van de 1e Bundesliga rolstoelcompetitie. En ik heb een prima trainingsstage achter de rug in Servië.

Ik was daar met Sem, als voorbereiding op de drie toernooien die ik de komende weken speel in Polen, Spanje en Italië.

Het was alweer de vierde keer dat ik Servië was. Je voelt je er ook meteen op je gemak. Je speelt op bekend terrein, kent de sporthal en de spelers waarmee je gaat trainen voelen haast aan als familie.

Het geeft absoluut rust om een week lang gefocust met tafeltennis bezig te kunnen zijn. We hebben eerst een aantal dagen veel trainingsuren gemaakt en hebben vervolgens twee dagen wedstrijden gespeeld.

Een dag dubbelspel en een dag enkelspel: allemaal tegen rolstoeltafeltennissers. Twee van onze tegenspelers hebben al een ticket voor Tokyo. Daar hadden we dus zeker goede tegenstanders aan.

Het was naast nuttig ook heel gezellig. De ontvangst is altijd warm en we hebben na het trainen een paar keer bij mensen thuis gegeten. Het is leuk om op die manier iets van de Servische cultuur mee te pakken.

Nu ben ik weer thuis en heb ik twee dagen rust. Ik ga alleen naar de fysio en doe verder zo min mogelijk. En dat is belangrijk, want daarna ga ik alweer naar Polen voor het eerste wereldranglijsttoernooi van dit jaar.

Woensdag ochtend vlieg ik, ’s avonds speel ik in en de volgende dag moet ik alweer aan de ‘bal’. Dan beginnen de wedstrijden.  

Het toernooi in Polen kent een sterk spelersveld. Het zou mooi zijn als ik er nog wat punten bij elkaar kan sprokkelen voor de wereldranglijst. En als dit lukt, ook tijdens de toernooien die vlak daarna komen.

Maar mijn échte focus ligt natuurlijk op het toernooi op 9, 10 en 11 mei. Dan wordt duidelijk of ik een ticket haal voor de Paralympics in Tokyo. Of dat ik me beter kan richten op de volgende Paralympics...

23 januari 2020

Costa Rica is misschien wel het mooiste land waar ik ooit ben geweest. Met prachtige regenwouden, een fijn klimaat en aardige mensen. We zijn naar een opvangpark geweest met bomen vol wees-luiaards en andere, gehandicapte, dieren. Ook hebben we een indrukwekkend lichtfeest meegemaakt. Kortom, ik heb samen met mijn vrouw Ilonka en met Paralympische kampioene Kelly van Zon en haar zus een vakantie gehad om nooit te vergeten.

We waren echter niet zomaar in Costa Rica. Kelly en ik speelden in de hoofdstad San José ons laatste grote internationale toernooi van 2019. Kelly pakte er goud en zelf haalde ik twee keer brons, zowel bij het enkelspel als tijdens de landenteams.

Over mijn eigen prestaties ben ik niet honderd procent tevreden. Voor mijn gevoel had er iets meer in gezeten. Ik was goed voorbereid. Maar helaas kun je niet alles sturen. Zo was de speelhal prima maar was er geen airco. Wel natuurlijke ventilatie. Dat was af en toe wel hilarisch want bij een zuchtje wind zweefde de bal soms boven de tafel.

Door mijn hemofilie en de daardoor ontwikkelde atrose in mijn ellebogen was ik behoorlijk stijf in mijn armen. Dit merkte ik vooral tijdens het inspelen en ook in de eerste wedstrijden. Vreemd genoeg voelde het nieuwe zitkussen in mijn rolstoel, waardoor ik een actievere zithouding heb, anders en hoger aan.

San José ligt een kilometer boven de zeespiegel en dat bleek een enorm effect op de lucht in het zitkussen te hebben. Op advies van de leverancier in Nederland heb ik er wat luchtcellen uitgehaald. Daarna zat ik beter en ook het tafeltennissen ging steeds beter.

Bij de teamwedstrijden speelde ik samen met de Argentijn Romero. Dat ging op zich heel goed. Alleen speelden we voor het eerst samen en is zijn Engels niet fantastisch. En voordat je er samen goed in zit, is zo’n teamtoernooi alweer afgelopen. Ach, misschien moet ik gewoon ook blij zijn met twee keer brons en de punten die ik bij elkaar heb gesprokkeld voor de wereldranglijst. Sowieso heb ik er weer een hele mooie ervaring bij.

Ondertussen ben ik alweer lang en breed terug in ons koude, natte, grijze Nederland en ben ik begonnen aan één rechte lijn van trainingen, stages en toernooien. Alles is erop gericht om de puntjes op de i te zetten voor hetParalympic World Qualification Tournamentop 9, 10 en 11 mei in Laško, Slovenië. Daar is het hopelijk erop, en niet eronder, voor Tokyo!

20 december 2019

Wij wonen al jarenlang met veel plezier op het Brabantse platteland, om preciezer te zijn, in het buitengebied van Herpen. Maar nu de kinderen volwassen zijn, komen we langzaam op een punt dat we over onze toekomst na gaan denken. Gaan we verhuizen en kleiner wonen? Of volgen we het stromen van ons ondernemersbloed en beginnen we bij huis een tweede filiaal van tafeltenniswinkel Game 11.

Over deze vraag gaan we ons deze week buigen. Game 11 zit nu in Zeist en wordt gerund door mijn jongste zoon, maar de eigenaar is een man uit België. Hij komt deze week langs en dan gaan we met z’n allen om tafel zitten. Kunnen we genoeg omzet generen voor een tweede filiaal? De winkel zou kunnen komen in één van de twee schuren die op ons land staan. Eén ervan zouden we kunnen ombouwen. Dat is dus de vraag die we als gezin gaan beantwoorden. Wordt het verbouwen of verhuizen? Als het verbouwen wordt, heb ik trouwens nog een mooi plan.

Er staat nog een tweede schuur op ons terrein. En die zou ik in samenwerking met de gemeente willen ombouwen tot een sportzaal waarin mensen in een rolstoel kunnen uittesten welke sport ze leuk vinden. Of dat nou tafeltennissen of boogschieten is, dat maakt niet uit. Ook in een rolstoel kun je prima allerlei sporten beoefenen. Maar het is niet altijd makkelijk om te ontdekken wat precies bij je past. Daar kan ik als ervaringsdeskundige goed bij helpen.

De definitieve knoop over wat we gaan doen, hakken we volgend jaar door. Nu ga ik me eerst mentaal voorbereiden op Costa Rica, waar ik op 8 december aan een toernooi begin. Het is het laatste wereldranglijsttoernooi van dit jaar.

Begin dit jaar had ik Costa Rica al op de lijst gezet van toernooien die ik wellicht wilde gaan spelen, maaar ik twijfelde lange tijd of ik het wel zou doen. Tot Kelly van Zon, regerend Olympisch Kampioene en een van mijn teamgenoten van TeamNL vertelde dat ze ging en vroeg of ik niet mee wilde. Zij was er eerder geweest en was heel enthousiast. Ook wilde ze graag nog tegen een bepaalde speler spelen. Nou, voor mij bleken er meer dan genoeg mensen aan mee te doen tegen wie ik graag wil spelen. Nu gaan we tien dagen: met zijn vieren. Want Kelly’s zus en mijn vrouw Ilonka gaan ook mee. Eerst vier dagen het toernooi spelen. Hopelijk lukt het me om nog wat punten te sprokkelen voor de wereldranglijst. Daarna vieren we een weekje vakantie. Zon, zee, strand…Costa Rica here we come!

04 december 2019

Naast de Nederlandse competitie, speel ik ook al een paar jaar mee in de Bundesliga, de Duitse competitie.

Onlangs was het weer zo ver en gingen mijn teammaatje André Weidermann en ik naar Frickenhausen - bij Stuttgart - voor de eerste spelronde.

We hadden geen goede dag uitgekozen om te reizen. Het was slecht weer en ook hadden we lange files waardoor we pas ’s avonds bij het hotel aan kwamen. Gelukkig heeft elk nadeel een voordeel,  we hadden nu álle tijd voor het bespreken van onze speltactiek.

En speltactiek hadden we nodig. Omdat we de dag erna maar liefst twaalf wedstrijden achter elkaar moesten spelen: acht enkelspel wedstrijden en vier dubbelspel wedstrijden.

We zouden tegen een aantal topspelers spelen die al een ticket naar Tokyo ‘in the pocket’ hebben. En er waren spelers waarvan ik/we echt moest(en) winnen om punten te kunnen pakken. Kortom, dat besef legde wel druk op ons.

Wat het daarnaast even spannend maakte is dat ik een flinke klap tegen mijn hoofd kreeg. Ik hielp mijn teamgenoot André om zijn rolstoel in de auto te zetten en stootte daarbij mijn hoofd tegen de achterklep.

Ik had een capuchon op, maar het was echt een harde smak. En een klap op je hoofd betekent wel dat je als hemofiliepatiënt kans loopt op een bloeding. Moest ik nu extra profylaxe toedienen of niet? Ik besloot rustig af te wachten. Gelukkig viel het, op een klein wondje op mijn hoofd na, reuze mee.   

De volgende dag begonnen we al vroeg. De eerste wedstrijd speelden we gelijk al tegen een team dat al is geplaatst voor Tokyo. Eén van de spelers is een Ier zonder benen en met maar één arm. Toch kan hij fantastisch tafeltennissen. Zo zie je maar dat je ook met een beperking fantastische sportieve prestaties kunt leveren.

Wij leverden goed spel, maar verloren helaas wel. Hetzelfde gold voor de tweede wedstrijd tegen een team met daarin de regerend wereldkampioen. Al merkte ik tijdens het spelen dat ik hem nu beter van repliek kan dienen dan tijdens eerdere wedstrijden tegen hem. Deels komt dat mijns insziens ook door een nieuw stoelkussen in mijn rolstoel, waardoor ik een actievere zit heb.

De rest van de competitiedag hebben we ook prima gespeeld. We kunnen tevreden terugkijken op deze eerste speelronde: we hebben beiden drie enkels en samen drie dubbels gewonnen.

Deze week ga ik weer trainen voor volgende wedstrijden. Binnenkort wordt de tweede speelronde van de Bundesliga gespeeld in Frankfurt. En vlak daarna ga ik dit jaar sportief afsluiten in…Costa Rica!
 

12 november 2019

Meedoen aan het EK is altijd spannend. Het deelnemersveld is sterk en iedereen doet net iets beter zijn best, in de hoop te kunnen stijgen op de wereldranglijst. Voor mij was het helaas na twee wedstrijden klaar. Ik moest eerst tegen de nummer één van de wereld, Tommy Urhaug uit Noorwegen, die tig keer Europees kampioen, wereldkampioen en Olympisch kampioen is geweest. En een dag later speelde ik tegen de Rus Grigorii Isakov, die nummer 20 van de wereld is.

Beide wedstrijden begon ik goed, maar werd ik uiteindelijk ingemaakt. Ik was daarna wel even teleurgesteld. Natuurlijk was het reëel dat ik zou verliezen, maar als je begint met voorsprong, is verlies toch wel zuur. Maar goed, het is niet het einde van de wereld en het EK bracht wel ander mooi Nederlands succes. Kelly van Zon en Jean Paul Montanus zijn allebei Europees Kampioen geworden in hun klasse en nu verzekerd van een ticket naar Tokyo.

Een paar dagen na het EK wachtte trouwens alweer een ander mooi evenement. Met mijn zoon Jelco heb ik clinics gegeven tijdens een dag voor 680 medewerkers van de arbeidsinspectie en het Ministerie van Sociale Zaken, uit alle lagen van het bedrijf, allemaal in sportkleding en voor één dag gelijk. Tijdens de clinics heb ik wat over mezelf verteld, een filmpje laten zien, een demonstratie gegeven en vervolgens mochten ze zelf wedstrijdjes tegen elkaar spelen. Sommige mensen bleken echt een bijzondere reden te hebben om mee te doen. Zo was er een man die tobde met zijn gezondheid en van mij wilde horen hoe ik mijn leven heb omgegooid, in de hoop dat zelf ook te kunnen doen. Mooi als je anderen kunt inspireren. Kortom, ik kijk terug op een geslaagde dag. Het is altijd leuk om te laten zien wat je doet én ondertussen belangstelling en steun voor je stichting te krijgen.

Na zoveel drukte is het nu tijd voor een paar dagen rust om daarna weer te beginnen aan een nieuwe drukke periode. Ik ga als rolstoelspeler competitie spelen tegen staande spelers. Ook staat er begin november weer een toernooi gepland in Stadskanaal, het eerste wereldranglijsttoernooi in Nederland sinds 2011. En oh ja, op 22 oktober is mijn fanavond geweest. Kelly van Zon heeft een verhaal verteld over haar Olympische Spelen. Toevallig was het die dag ook mijn verjaardag. Leuk om dat samen met iedereen die mij steunt te vieren! Ik vertel hier meer over in mijn volgende blog.

18 oktober 2019

Na het toernooi in Tokyo moesten we vrijwel meteen door naar Bangkok. Eigenlijk had ik met mezelf afgesproken om dat niet meer te doen: twee toernooien vlak achter elkaar. Omdat het lastig is om goed gefocust te blijven en je moet je aanpassen aan wisselende omgevingen. Twee jaar geleden moest ik bijvoorbeeld achter elkaar spelen in Slovenië en Slowakije. Het probleem was dat ik moest wisselen van spelondergrond. Dat was nu ook zo. In Japan speelden we op een harde parketvloer, waarop je moest oppassen dat je niet weggleed met je rolstoel. Terwijl we in Bangkok op vloerbedekking speelde waarop je juist moeilijk vooruit kon komen. En dat is helemaal vervelend als je zoals ik door hemofilie zulke slechte armgewrichten heb. Ik merkte nu echter dat ik sinds die toernooien in Slovenië en Slowakije veel sterker ben geworden. En dat die wisseling van ondergrond dankzij training, goede begeleiding én pijnstillers geen probleem was. Het toernooi in Bangkok verliep daarnaast eigenlijk hartstikke goed. Ik kwam de eerste poule door en ook leuk was het dat er bekenden uit Nederland waren om me aan te moedigen. Helaas haalde ik uiteindelijk net de halve finale niet. Ik moest weer een wedstrijd tegen die jonge Japanner uit Bangkok spelen en we gingen mooi gelijk op. Maar toen kreeg ik de pech dat ik een strenge scheidsrechter trof, die me strafpunten gaf omdat ik het bij het serveren niet hoog genoeg opgooide. En tja, toen raakte ik van slag en verloor ik. Jammer, maar helaas…Bij het teamtoernooi haalden we - dit keer met mijn ploeggenootje Sem die er niet was in Japan, maar wel in Thailand - ook weer brons. Kortom, het was een mooi toernooi. Ik heb nu echter wel, ook in overleg met de bondscoach, besloten om mijn tactiek om de Paralympics te halen om te gooien. Ik heb nog wel een aantal toernooien te gaan, maar laat mijn plan om dan telkens top tienspelers te verslaan en zo omhoog te schieten op de ranglijst varen. Ook ga ik er niet vanuit dat ik binnenkort het EK in Zweden win…Ook dat levert je een ticket naar Tokyo op. In plaats daarvan ga ik wel diverse toernooien spelen om meer wedstrijdervaring op te doen, maar verleg ik mijn focus naar een groot Europees kwalificatietoernooi in april of mei volgend jaar. Daar speelt iedereen die de top tien niet heeft gehaald om alsnog een ticket naar Tokyo te halen. Ik merk dat ik nog steeds vooruitga en ga er vanuit dat me dat gaat lukken. En dat moet ook, anders moet je natuurlijk überhaupt niet aan topsport beginnen…

24 september 2019

Het was bijzonder om in Tokyo te zijn, het land van de Olympische Spelen in 2020. Dat was ook één van de redenen om daar een toernooi te gaan spelen. Omdat je zo alvast kunt ervaren hoe het is om daar te spelen en hoe de omstandigheden, de mensen en de cultuur zijn. En als ik het niet haal, ben ik daar toch mooi geweest en heb ik de Olympische sfeer toch een beetje kunnen ervaren.

We gingen maar met een klein clubje, drie spelers en een coach. De andere spelers die meegingen waren Kelly van Zon en Jean-Paul Montanus. Zij zijn al bijna zeker van deelname aan de Paralympics en gingen ook om het Tokyo-gevoel te krijgen.

De reis naar Tokyo verliep relaxed. We hadden een avondvlucht en ik kon goed slapen waardoor ik meteen in het goede ritme zat. We zaten in Tokyo in een enorm hotel…Zo groot dat de taxichauffeur rondjes moest rijden om de ingang te vinden. We merkten al snel dat alles in Tokyo supergeorganiseerd is. Je kon de hele dag op en neer met een busje van het hotel naar het sportcentrum en terug, ook al was je alleen. En dan stond er bijvoorbeeld bij de entree een bordje waarop stond waar je heen moest en stond er ook nog eens iemand naast om je dat ook te vertellen.

Mijn eerste wedstrijd speelde ik gelijk tegen de nummer 7 van de wereld. Helaas was ik te zenuwachtig. Ik won wel een game, maar uiteindelijk verloor ik de laatste game net. Daarna moest ik tegen een Japannertje van 16, een jonge maar ook heel sterke speler en ook daar verloor ik nipt van. Uiteindelijk kwam ik daardoor de poule niet door. Tijdens het teamtoernooi speelde ik met diezelfde jonge Japanner samen. We verloren van twee Japanners, vervolgens verloren we van een Brit en een Noor en daarna ook nog van twee Duitsers. Vervolgens wonnen we wel een wedstrijd van twee Thaise spelers. Wij dachten dat het toernooi daarmee klaar was voor ons. En dus zijn we, de bondscoach en ik, de deur uitgegaan om Tokyo te gaan verkennen. We zijn naar het Olympisch stadion geweest en in het mekka van het tafeltennis ga je natuurlijk ook naar een tafeltenniswinkel. Nietsvermoedend kwamen we terug en opeens kwamen er lachende mensen op ons af. Ze begonnen ons te feliciteren. Wat we niet wisten was dat de Thaise spelers, waar wij van hadden gewonnen, op hun beurt hadden gewonnen van de Japanners waarvan wij hadden verloren. Zo hadden we opeens een bronzen medaille te pakken. Een onverwacht mooi resultaat!

19 augustus 2019

Het toernooi in Egypte was een bijzondere ervaring. Ik was samen met Kelly van Zon en Jean-Paul Montanus, waarvan al 99 procent zeker is dat ze naar de Paralympics gaan. We landden op het vliegveld van Alexandrië en normaal staat er iemand van de organisatie op je te wachten. Nu moesten we eindeloos wachten. Uiteindelijk kwam een mannetje dat ons meenam naar een enorme parkeerplaats vol toeterende auto’s. Hij leidde ons naar een vaag busje. Onze rolstoelen bond hij vast op het dak van een andere busje. En dan rij je daar in het donker en hou je je hart vast met het idee van ‘als dat maar goed gaat’. Bij het hotel moesten vervolgens alle koffers langs een metaaldetector.

Ook de volgende dag heb ik wel een paar keer met mijn ogen geknipperd. Ons vervoer naar het Olympisch centrum, waar het toernooi was, bestond uit een oude bus met een gammele rolstoelramp en een soort sightseeing bus die er achteraan reed en dat met politie-escorte. Bij het complex zelf kon je onmogelijk zelf binnenkomen met de rolstoel en ook binnen was van alles aan de hand: geen inspeelhal, licht kapot, nog niet alle wedstrijdtafels klaar… Ik ben op veel plekken in de wereld geweest en dit was weer een goede les in het leren roeien met de riemen die je hebt.

Het toernooi zelf verliep prima. Ik heb brons gehaald in het enkelspel en punten gehaald voor de wereldranglijst. De kwartfinale speelde ik tegen een man, zonder rating, uit India: iemand die nog nooit aan een wedstrijd voor de wereldranglijst heeft meegedaan. Als je van zo’n speler verliest, verlies je veel punten. Maar dat iemand geen rating heeft, wil niet zeggen dat iemand niet goed is. Sterker nog: hij won van de nummer 11 in de wereld. Bovendien speelde hij met ‘materiaal’: een batje met noppen in plaats van glad rubber. Daarmee kun je iemands spel aardig verstoren. Maar ik wist mentaal de knop om te zetten en won een spannende wedstrijd. Jammer is dat ik weer niet heb  kunnen winnen van topspelers zoals Ali Öztürk, de nummer één van de wereld. Ik won wel een game van hem, maar ik wilde te graag en verloor uiteindelijk met 3-1. Dat gebeurde ook met twee andere spelers die boven me staan. Dat frustreerde wel, omdat ik als doel had gesteld om één of twee topspelers te verslaan. Temeer omdat  je dan in één keer honderd punten stijgt op de wereldranglijst. Maar ja, als je ergens te veel mee bezig bent, vergeet je soms waar het wél om gaat op een toernooi.

Verder werken aan mijn mentale instelling is in elk geval een belangrijk aandachtspunt voor mijn voorbereiding op de toernooien in Tokyo en Bangkok volgende maand
 

29 juli 2019

Het Para Polen Open waar ik pas was, is één van de belangrijkere toernooien van dit jaar. Van tevoren voelde ik wel wat druk. Ik mocht in Polen voor het eerst op een nieuwe manier serveren die voor mij makkelijker is en ik had twee weken de tijd om daar op te oefenen.

Daarbij is het voor mij ook belangrijk om op het mentale aspect te trainen: dat ik geen twijfel toelaat en zorg dat ik alles positief bekijk.

Het hotel waar we zaten en het wedstrijdcomplex lagen bijvoorbeeld in een heuvelachtig gebied en dat is best lastig in een rolstoel. Eerder zou ik me daar druk om maken. Nu accepteer ik dat. Net zoals het feit dat je een reis om de wereld moet maken om in Wladyslawowo, waar het toernooi was, te komen.

’s Avonds voor de start van het toernooi kreeg ik de loting te horen en die was niet gunstig. Er zaten mensen zonder rating in de poule. Dat wil zeggen dat ze nog nooit hebben meegedaan aan een toernooi waarbij je punten voor de wereldranglijst kunt halen. Dat wil echter niet zeggen dat ze niet goed zijn. Maar als je van hen verliest, verlies je veel punten. Mijn doel was dan ook om zo rustig mogelijk te blijven en zakelijk te spelen.

Gelukkig kon ik de eerste wedstrijd makkelijk winnen. Alleen moest ik de tweede wedstrijd spelen tegen de enorme sterke Mitar Palikuca uit Servië en die sloeg me alle hoeken van de zaal in.

De derde wedstrijd moest ik tegen Daniel Staszak uit Polen, een speler zonder rating. Als ik van hem zou verliezen, zou het toernooi klaar zijn voor mij…

Tot overmaat van ramp stonden er tijdens de wedstrijd televisiecamera’s op mijn neus. Maar gelukkig speelde ik heel goed en won ik met 3-0.

Uiteindelijk haalde ik de halve finale. Daarin lukte het me niet om te winnen van de wereldkampioen,  Ali Öztürk uit Turkije. Maar het lukte me wel om tegenstand te bieden. Ik ben enorm blij met mijn bronzen medaille.

Ook bij het teamtoernooi hebben mijn maatje Sem en ik brons gehaald. Ik moest wederom tegen Öztürk spelen. Weliswaar verloor ik met 1-3 van hem, maar ik speelde nog sterker tegen hem dan tijdens de halve finale van het enkelspeltoernooi.

De komende weken ga ik me focussen op het volgende toernooi in Egypte: eveneens een toernooi met veel sterke spelers. Hopelijk lukt het me om wat ik nu heb ingezet, af te maken en wedstrijden vaker in mijn voordeel te beslissen. Ik ben blij met de punten die ik in Polen heb gehaald voor de wereldranglijst. Maar om flink te stijgen op die wereldranglijst, zal ik ook écht van mensen zoals Öztürk moeten gaan winnen…

07 juni 2019

Soms win je en soms heb je pech. Ik kom net terug van een groot toernooi in Slovenië met veel spelers uit de wereldtop.

Omdat we voor het Olympische jaar zitten, hadden zich honderd spelers meer aangemeld dan normaal. De organisatie moest al die spelers in het wedstrijdschema inpassen. Daardoor werd het aantal wedstrijdpoules vergroot en het aantal wedstrijden dat je moest spelen kleiner.

Helaas had ik pech met loten. Ik moest eerst tegen de nummer vijf van de wereld, Mitar Palikucia uit Servië. En vervolgens tegen de nummer tien: de Belg Bart Brands.

Ik ken ze allebei goed. Ik ben een paar keer op trainingskamp geweest naar Slovenië om onder anderen met Mitar te kunnen trainen. En ik ga elke paar weken naar België om met Bart Brands te trainen.

Mooi om dat te doen, maar minder leuk om tijdens een belangrijk toernooi tegen hen te spelen. Zij en hun trainers kennen mij immers ook goed en weten precies waar ze op moeten letten.

Ik werd derde in mijn poule en dan ben je meteen uitgeschakeld. Dezelfde pech had ik met het landentoernooi. Mijn vaste trainingsmaatje Sem ging niet mee en dus vormde ik een team met een Rus en een Belg. Op zich goede spelers. Maar ook nu moesten we als team weer tegen de nummer vijf van de wereld en vervolgens tegen de wereldkampioen.

Kortom: we hebben verloren. Toch was het een mooi toernooi. Ik heb weer extra wedstrijdervaring kunnen opdoen. Bovendien is het me gelukt om een speciale aantekening op mijn wedstrijdkaart te krijgen. Voortaan mag ik op een andere manier serveren.

Door de gewrichtsschade door mijn hemofilie kan ik het balletje niet goed op mijn platte hand leggen en opgooien. Dat is verplicht bij serveren.

Tijdens het toernooi in Slovenië ben ik geobserveerd door een arts en een fysiotherapeut en nu mag ik voortaan het balletje op mijn vuist leggen.

Nu flink oefenen op deze nieuwe manier van serveren. Zodat ik die tijdens het volgende toernooi goed kan toepassen en niet met trillende handjes sta…

Maar goed, jammer van Slovenië. Er komen echter meer toernooien aan. Eind juni Egypte en eind juli ga ik naar Japan en aansluitend Bangkok. Nu één dagje rust en dan ga ik er weer volle bak tegenaan.

07 mei 2019

Ik sta op punt om naar Italië te vertrekken voor het eerste grote internationale paratafeltennistoernooi van dit jaar. Ik hoop dat het de bondscoach lukt om een speciale aantekening voor op mijn wedstrijdkaart te regelen. Zodat ik voortaan op een andere manier mag serveren. Door de gewrichtsschade die ik heb opgelopen door mijn hemofilie kan ik mijn hand niet goed plat houden en dat is bij serveren verplicht. Door zo’n speciale aantekening mag ik wellicht misschien op een andere manier gaan serveren die voor mij makkelijker is. Hiervoor moeten een arts en een fysiotherapeut - allebei uit een ander land - mij een heel toernooi lang observeren om te kijken of de aanpassing die ik vraag, echt nodig is.

Naast het halen van de aantekening hoop ik in Italië mooie wedstrijden te spelen en hopelijk wat punten te halen voor de wereldranglijst. Mensen vragen mij geregeld waarom ik naar de Paralympische Spelen wil. Nou, ik heb de Spelen in 2020 in Tokyo als doel voor mezelf gesteld omdat ik als persoon doelen nodig heb om te bereiken. En omdat ik in het verleden al meermalen heb gemerkt dat je dingen kunt bereiken die onmogelijk lijken, als je de drive hebt om er iets van te maken.

Daarnaast wil ik een voorbeeld zijn voor andere sporters met een handicap. Ook zij kunnen hun beperking omzetten in een kracht. Tot slot wil ik ook een voorbeeld zijn voor andere mensen met hemofilie. Veel mensen van mijn leeftijd hebben net zoals ik ernstige gewrichtsschade en durven daardoor vaak niet te sporten. Terwijl ik topsporter ben geworden. Niet dat iedereen nu meteen hoeft te gaan trainen voor de Paralympics. Maar het zou mooi zijn als mensen door mij gaan inzien dat sporten hartstikke goed voor ze is. Middels de juist begeleiding en inzet kun je meer dan je zelf denkt. Het is goed voor je zelfvertrouwen en je gaat je er fitter door voelen. Als meer mensen daardoor gaan sporten, is mijn missie geslaagd.

04 februari 2019

Afgelopen seizoen heb ik prima afgesloten met twee medailles op een toernooi in Chang Mai, Thailand: brons bij het enkelspel en goud in het dubbelspel. Helaas zakte ik wel 19 punten op de wereldranglijst. Ik verloor de eerste wedstrijd van een Koreaanse ‘nul rater’.

Een ‘nul rater’ is een goede speler die nog niet eerder heeft meegedaan aan toernooien voor de wereldranglijst. In Azië heb je die veel omdat meedoen aan internationale toernooien te duur is. Maar voor de Koreaan was Thailand kennelijk wel dichtbij genoeg. Als je van een ‘nul rater’ met veel punten verliest, verlies je er automatisch ook veel op de wereldranglijst. Nu heb ik tijdens het toernooi ook veel punten gewonnen. Maar per saldo ben dus 19 gezakt. Domme pech. Na afloop heb ik de knop omgezet en de rest van het toernooi heb ik met vertrouwen gespeeld.

Omdat mijn maatje Sem niet meeging, moest ik zelf zoeken naar een mede teamspeler voor de landenwedstrijden. Dat is bij internationale toernooien wel gebruikelijk dat je, zodra de deelnemerslijst bekend is, zelf contact legt met een geschikte teamgenoot. Deze keer werd ik benaderd door een Japanner. Op het moment dat we aan het inspelen waren, kwam een Irakese coach met ons praten. Of ‘zijn’ speler bij ons in het team mocht. Dat vonden we goed, maar opeens werd een andere Japanse speler ziek, waardoor mijn teamgenoot zijn plaats in moest nemen. Kortom, ik speelde het landentoernooi met die Irakees en het ging prima. We verstonden elkaar niet, maar de taal van het tafeltennis is universeel en we behaalden goud! Na het toernooi hadden mijn vrouw en ik ook een paar ‘gouden dagen’. We vierden kerst in Bangkok.

Nu ben ik weer volop aan het trainen. Binnenkort ga ik naar Servië om daar een week lang te trainen met een andere rolstoeltafeltennisser voor de toernooien die eraan komen. Misschien in Polen, Jordanië, Mexico en Japan? Eerst maar eens spelen in Slovenië en Italië. Kijken hoe dat gaat en dan verder plannen.

06 december 2018

Onlangs hielden we voor het eerst een fanavond voor donateurs en sponsoren, omdat we hen graag wilden bedanken. Er waren wel zestig mensen gekomen naar Dorpshuis ’t Slotje in Herpen om te luisteren naar mijn verhalen over wat ik het afgelopen jaar allemaal gedaan en bereikt heb.

Leuk was ook dat wethouder Kees van Geffen van de gemeente Oss er was. Hij hield een korte toespraak waarin hij mij bedankte voor de ambassadeursrol die ik vervul voor de gemeente Oss als rolstoeltafeltennisser in het kader van het project Uniek Sporten voor sporters met een handicap.

Vervolgens maakte de wethouder de tussenstand van de crowdfundingsactie bekend. Het afgelopen jaar hebben we ruim 13.000 euro binnengehaald. Dat hartstikke mooi. Ik ben overdonderd door alle gulle giften. Daardoor komt mijn droom: het halen van de Paralympische spelen van Tokyo in 2020 weer een stapje dichterbij, al heb ik nog meer geld nodig om Tokyo te kunnen halen door naar verschillende internationale toernooien te gaan om zo nog wat plaatsen op de wereldranglijst te kunnen stijgen.

Dit jaar ga ik nog naar twee internationale toernooien, volgend jaar hopelijk naar acht. Tot slot heb ik natuurlijk niet alleen maar gepraat over tafeltennissen. Ik heb ook nog geprobeerd om mijn zoon Jelco - onder bezielend oog van onze bondscoach Lumen Dekker - alle hoeken van de tafeltennistafel te zien. Lumen Dekker gaf ook uitleg over de weg die we te gaan hebben om die felbegeerde plaatsen op de wereldranglijst te stijgen. En daarna, mocht iedereen die wilde ook nog even in een rolstoel gaan zitten om met mij een potje te tafeltennissen. Ik kijk terug op een geslaagde fanavond. Op naar de volgende. 

31 juli 2018

In Barcelona heb ik heel goed gespeeld. Bij het enkelspel won ik brons en bij de teamwedstrijden haalden we zilver. Ook heb ik gewonnen van twee spelers die tien plekken boven mij staan. Daardoor ben ik vier plekken gestegen op de wereldranglijst.

Ik was erg blij. Dit is weer een stapje vooruit. Maar ik ben ondertussen alweer volop aan het trainen voor het toernooi in China, waar ik eind augustus heen ga, met mijn teamgenoot Sem.

Eigenlijk hebben we zomerstop, maar ik heb mijn eigen trainingsprogramma bedacht. Ik train bijna alle dagen in Papendal en een ander sportcentrum. Daarnaast ben ik begonnen met zwemmen. Dat doe ik met behulp van een beendrijver. Die zorgt dat mijn benen blijven drijven, zodat ik me kan focussen op mijn armen. 

Zwemmen is goed voor mijn conditie en ik vind het ook lekker om te doen. Waarschijnlijk ga ik er na de zomer mee door.

Deze week ga ik naar België om te trainen met een Belg die ook in een rolstoel zit en in de top tien van de wereld staat. In het weekend komt hij op Papendal trainen.

Het is fijn om tegen hem te spelen en te merken dat het verschil tussen ons niet zo groot is. Al kan het natuurlijk zomaar anders zijn tijdens een wedstrijd, wanneer het er echt omgaat.

Maar ook daarbij draait het weer - en voor mij blijft dat een aandachtspunt - om het mentale. Hoe hou jezelf sterk en gefocust, ook als je een keer alle hoeken van de tafel ziet?

Focussen op het mentale is ook een van de belangrijkste onderdelen van mijn voorbereiding op China. Want al heb ik nog zo goed gespeeld in Barcelona: in China wacht opnieuw een sterk deelnemersveld. Met mindere spelers waarvan ik moet proberen niet te verliezen en betere spelers waarvan ik juist moet proberen te winnen.

Kortom, ik begin weer gewoon van vooraf aan met hard trainen en een goede mentale voorbereiding. Ik ben er pas als ik in 2020 in Tokyo sta!

28 juli 2018

Morgen ga ik naar Barcelona, voor een toernooi dat belangrijk is voor de wereldranglijst. Er wacht een sterk deelnemersveld op me. Ook met mensen waar ik nog nooit tegen gespeeld heb of die onder me staan en waar ik niet van mag verliezen. Ik sta dus op scherp.

Hopelijk gaat het beter dan in Slovakije en Servië, waar ik na mijn goede spel eerder in Italië met te hoge verwachtingen naar toe ben gegaan.

Mijn probleem is dat ik te veel een denker ben. Gelukkig krijg ik nu goede begeleiding van een sportpsycholoog. Die helpt me met het bereiken van een goede mentale voorbereiding.

Ik moet er op vertrouwen dat het goed gaat. Want als het niet goed gaat, denk ik te veel na. Dat breekt me op. Ik wil snel stijgen op de wereldranglijst en wil graag aan iedereen die mij steunt laten zien dat ik vooruit ga.

Ik weet nu dat het beter is dat ik dat allemaal naast me neer leg en me focus op het tafeltennissen. Denken is mijn bottleneck.

Hopelijk gaat het in Barcelona beter. Mijn vrouw gaat ook mee. We plakken er een weekje vakantie in Tenerife aan vast.

Daarna ga ik rustig trainen en me mentaal voorbereiden op het toernooi in China, waar ik eind augustus heen ga. Dat is het Mekka van het tafeltennis. Het is ook weer een sterk toernooi met veel goede spelers.  Natuurlijk wil ik de goden niet verzoeken: maar de laatste keer won ik er brons!

18 juni 2018

Het niveau van de spelers uit de wereldtop van het rolstoeltafeltennissen zitten allemaal dichtbij elkaar. Pas had ik een belangrijk toernooi in Italië waar ik tegen de nummer twee van de wereld speelde, Valentin Baus. Uiteindelijk heb ik in de vijfde game écht nipt van hem verloren.

Dat vind ik niet erg, zeker niet omdat ik merkte dat het me eindelijk goed lukt om tijdens een belangrijk toernooi zoals dit, mijn angst en zenuwen opzij te zetten.

Valentin was notabene de eerste waar ik tegen moest spelen tijdens het toernooi. Zo’n mindset is heel moeilijk. Ik heb er in de weken daarvoor met mijn sportpsycholoog over gesproken en vervolgens heb ik een aandachtslijstje gemaakt.

Daarop staat een dagstructuur: een planning om naar de wedstrijd toe te leven. Die bestaat uit opstaan, douchen, ontbijten, ruim inspelen en dat allemaal op een rustig tempo.

Bij wedstrijden moet je na het inspelen de zogenaamde ‘callroom’ in om je batje in te leveren bij de scheidsrechters. Zij controleren of je de juiste persoon bent, bepalen welke kleur shirt je aan moet en je geeft je tegenspeler een handje.

Vervolgens is het voor mij dan nog 20 minuten muziek luisteren en de aandachtspunten voor de wedstrijd zelf bestuderen, ofwel het strijdplan. Ik heb gemerkt dat zo’n voorbereiding enorm van belang is.

Zeker op een internationaal toernooi in Italië…waar je maar een paar wedstrijden op een dag hebt en je veel lege tijd hebt om te doden. Dan is het belangrijk dat je mentaal sterk bent.

Zelf heb ik het idee dat mijn ‘strijdplan’ werkt. We gaan de komende weken zien of dat echt zo is: ik heb toernooien in Slowakije, Slovenië en Barcelona. Hopelijk ben ik daar mentaal net zo sterk als in Italië en lukt het me om stappen vooruit te maken op de wereldranglijst.

26 februari 2018

Ik had er zo veel zin in: het toernooi eind december in Las Vegas. Hier zou ik punten kunnen halen om te stijgen op de wereldranglijst. Ik had hard getraind, was mentaal goed voorbereid, zou ruim van tevoren afreizen om nog goed te kunnen uitrusten en trainen en toch viel alles uiteindelijk in duigen! Dankzij een sneeuwstorm werd onze vlucht gecanceld en vertrokken we pas een dag later. We konden bovendien niet rechtstreeks vliegen, maar moesten via Canada. Daar misten we de aansluiting naar Philadelphia, zodat we nog een dag vertraging opliepen en ook het vliegtuig naar Las Vegas had vertraging door technische problemen.

Uiteindelijk landden we pas een paar uur nadat het toernooi was begonnen en dachten dat we het konden schudden. De organisatie hoorde echter van onze problemen en gooide het speelschema om. We werden opgehaald van het vliegveld en direct naar de sporthal gereden, waar ik meteen aan de bak moest. Ik dacht nog even ‘ik ga lekker spelen’, maar was enorm moe, daardoor langzaam en zo een makkelijke prooi voor twee tegenstanders. Ook het teamtoernooi liep de volgende dag dankzij de vermoeidheid de soep in. Na het toernooi had ik even flink de balen in.

Maar inmiddels is dat gevoel weer verdwenen. Gelukkig heeft mijn verlies er niet toe geleid dat ik enorm gezakt ben op de wereldranglijst. En ook kan ik op 2017 terugkijken als een goed sportjaar met veel waardevolle momenten. Nu is het tijd om vooruit te kijken naar 2018 en alle mooie, nieuwe toernooien die er aan komen. 2018 is voor mij het jaar van de waarheid. Voor het einde van het jaar wil ik bij de top 25 van de wereld staan, liefst zelfs bij de top 20. Ik ga er voor! 

19 februari 2018

Waarom ben ik zo gek op tafeltennis en niet op zwemmen, roeien of darten? Omdat het niet alleen een fysiek, maar ook een mentaal sterk spelletje is.

Maar daarover later meer…Tafeltennis is in elk geval hartstikke gezond voor je. Dat blijkt telkens weer uit onderzoeken. Niet zo vreemd dus dat er wereldwijd miljoenen mensen zijn die het spelen.

Je beweegt – in een rolstoel of niet – behoorlijk fanatiek heen en weer en traint je spieren van je boven- en onderlichaam. En zeker nu volop in het wedstrijdseizoen – volgende week ga ik naar een groot toernooi in Las Vegas - voel je dat wel hoor!

Ook verbeteren je reflexen, coördinatie, evenwicht en hand-oogcoördinatie als je veel speelt. Een groot voordeel is daarnaast dat je kans op blessures betrekkelijk klein is. Voor mij is de kans nog kleiner, omdat ik rolstoeltafeltennis. En dat is weer extra gunstig voor mij als hemofiliepatiënt.

Maar tafeltennis heeft nog veel meer voordelen. Niet alleen voor mij, maar voor iedereen. Zoals bijvoorbeeld voor je hart. Bij flink fanatiek spelen verhoogt je hartslag en uiteindelijk helpt dit je hart sterk en gezond te houden.

Laten we ook niet vergeten dat het goed is voor je conditie. Simpel uitgelegd verhoogt je hartslag tijdens het spel en vraagt je lichaam om meer zuurstof. Hierdoor ga je zwaarder, sneller en dieper ademen en vergroot uiteindelijk je longcapaciteit.

Tafeltennis is niet alleen voor je lichaam een goede sport, het mentale aspect is minstens zo belangrijk, zoals ik al eerder zei. Het is bijvoorbeeld een hele sociale sport: je sluit makkelijk nieuwe vriendschappen en dat is logischerwijs al heel goed voor je mentale gezondheid.

Daarnaast is tafeltennis zelf ook mentaal uitdagend. Iedereen kan het spelletje leren. Maar het is enorm belangrijk dat je leert om strategieën te plannen. Continu moet je razendsnel beslissen welk effect je de bal geeft, terwijl je ondertussen probeert om een stap voor op je tegenstander te blijven en te reageren op de ballen die op je af komen. En dat allemaal op hetzelfde moment!

Doordat je telkens belangrijke beslissingen neemt in fracties van seconden, wordt je mentaal steeds sterker. Je versterkt je concentratievermogen, je kortetermijngeheugen én je besluitvormend vermogen. Ook blijven je hersenen langer jong. Uit onderzoek blijkt dat je geheugen op latere leeftijd langzamer achteruit gaat.

Kortom, lang zal je leven dankzij tafeltennis: de beste denk-sport ter wereld.