Pfizercollega’s sporten met Rotterdamse kinderen

’’Wat was dit een enorm leuke dag,’’ zegt Jan Willem de Heer, hoofd communicatie van Pfizer. ‘’Heel bijzonder om mee te maken en al die blije kinderen te zien,’’ zegt collega Nick Braun. Het is dit jaar voor de tweede keer dat de Rotterdamse sportdagen worden gehouden voor kinderen uit Rotterdamse achterstandswijken. ‘’Vorig jaar begonnen we met één dag. Nu zitten we al op twee dagen en hopelijk volgend jaar nog meer,’’ vertelt Nienke de Paauw, die de vrijwilligers ’s ochtends toespreekt die allemaal zijn gekomen om te helpen bij de sportdag.

Flexibel vrijwilligerswerk

Nienke is van Rotterdam Cares, een organisatie voor flexibel vrijwilligerswerk. Mensen en bedrijven mogen zelf bepalen wanneer en waarbij ze komen helpen als vrijwilliger. Rotterdam Cares organiseert activiteiten en uitjes voor mensen voor wie dan niet zo vanzelfsprekend is, van ouderen, daklozen, vrouwen die net in Nederland zijn tot nu kinderen uit achterstandswijken. Het is daarbij de bedoeling dat werknemers van bedrijven – waar Pfizer er één van is, hierbij assisteren als vrijwilliger. Gelukswandeling met ouderen

Pfizer heeft Pfizer4All, de projectgroep die binnen de eigen gelederen is opgezet, al meegedaan aan verschillende activiteiten van Rotterdam Cares. Collega’s hebben een gelukswandeling gemaakt met ouderen, zijn op citysafari geweest met allochtone vrouwen en hebben gebowld met daklozen. Vandaag is Pfizer met 18 man en vrouw sterk naar het Zuiderpark gekomen. Andere bedrijven die meedoen zijn bijvoorbeeld adviesbureau Rebel, de Rabobanken Van Lanschotbankiers. Elke groep vrijwilligers krijgt een klas toegewezen.
 

De Pfizercollega’s mogen zich ontfermen over groep 5 van de Emmausschool uit Spangen. Sommige van de kinderen van de school wonen nog niet lang in Nederland. Maar elkaar verstaan en zich verstaanbaar maken, gaat prima. Sporten is niet iets waar veel van de kinderen vaak mee in aanraking komen Sporten is niet iets waar veel van de kinderen vaak mee in aanraking komen.

Natuurlijk gymmen ze wel op school, maar voetballen op straat of sporten bij een sportvereniging is er voor de meesten niet bij. Van de klas is Ziad één van de weinigen die wel eens een balletje trapt buiten. ’’’Ik zit op kickboksen,’’ zegt hij terwijl hij wat boksbewegingen maakt. ‘Ik wil freerunner worden’ Vriend en klasgenoot Olek kijkt hem even aan om dan stoer te zeggen. ’’Ik wil later ‘free runner’worden. Dat lijkt me heel gaaf. Maar nu… nu zit ik niet op sport.’’

Hun andere klasgenoten ook niet. ’’Ik voetbal ook nooit buiten… leuk dat we nu hier kunnen doen,’’ zegt een van hen. Na een gezamenlijke warming-up waarbij alle kinderen en vrijwilligers een mini-lesje aerobics krijgen, stuiven alle groepjes richting de verschillende spelonderdelen. Sommige kinderen zijn in het begin van de sportdag nog wat onwennig. ’’Ik hou gewoon niet van sport en bewegen,’’ moppert Jahmaira als ze richting het boerengolfparcours loopt. Eerst wat verveeld slaat ze met haar lange stok met een klomp eraan tegen een voetbal aan.

Toren van bamboestokken

Maar algauw slaat Savannah zich door het spel heen met een glimlach. Die lach loopt pas echt van oor tot oor als ze na het boerengolf met klasgenootjes een toren van bamboestokken mag maken en het haar lukt om de hoogste te bouwen. Er wordt gehockeyd, spelletjes gedaan zoals levend kaas en eieren en schipper mag ik overvragen. En als uitsmijter mogen de kinderen ‘los’ op een groot springkussen waar ze over een ronddraaiende stormram mogen springen.

Rolstoel en jongleren

Furka is spastisch, loopt moeilijk en zit daarom in een rolstoel. Toch doet ook hij volop mee aan de sportdag. Zijn klasgenoten racen hem van spelonderdeel naar spelonderdeel. Alleen het estafettelopen laat hij even aan zich voorbij gaan. Hij vermaakt zijn teamgenoten door te jongleren met een waterflesje en hen aan te moedigen. ’’Meedoen kost mij veel meer energie dan de andere kinderen. Ik ben nu bekaf’’, lacht hij. De energie van de andere kinderen lijkt ook na de laatste sportactiviteit die ze doen nog steeds nog lang niet op. Ze krijgen allemaal een medaille omgehangen en mogen dan via de erehaag van vrijwilligers weer richting de bussen die hen naar school brengen. ’’Aaah, is het nu al afgelopen?’’, klinkt het uit de mond van Sarah. ’’Het was zo ontzettend leuk… Mogen we morgen weer?’’

De namen van de kinderen uit het artikel zijn verzonnen vanuit privacyoogpunt